administrator_ebn

home
blog
administrator_ebn

administrator_ebn

Nominaties Euronederlander award 2018 bekend

december 6, 2018 administrator_ebn Uncategorized

De Europese Beweging Nederland is zeer verheugd de nominaties bekend te kunnen maken voor de EuroNederlander van het Jaar Award 2018. De online wedstrijd voor deze Award loopt van 6-16 december 2018. De uitslag en uitreiking van de Award vinden op 19 december om 17.30 plaats in Internationaal Perscentrum Nieuwspoort, Lange Poten 10, in Den Haag.

Hieronder treft u het jury-oordeel over de vijf genomineerden.

1. NOMINATIE: FLOR AVELINO
Wetenschappelijk directeur Transition Academy, DRIFT, Erasmus Universiteit

Onderzoeker & Universitair Docent, DRIFT, Erasmus Universiteit

Flor Avelino is sinds jaar en dag geïnteresseerd in duurzaamheidstransities, waarbij ze vooral kijkt naar de macht en onmacht van mensen om bij te dragen aan verandering. Als coördinator van het onderzoeksproject TRANSIT (Transformative Social Innovation Theory) deed zij samen met vele anderen onderzoek naar meer dan honderd bottom-up initiatieven in 25+ Europese en Latijns-Amerikaanse landen. Onderzocht werd welke bijdragen sociale innovatie netwerken leveren aan maatschappelijke vernieuwing. De sociale innovaties varieerden van sociaal ondernemers tot ecodorpen, van participatief budgetteren tot basisinkomen. Het #TSImanifesto met zijn ‘dertien principes voor transformatieve sociale innovatie’ en de Learning for Change conferentie trokken brede belangstelling. Ze zetten de schijnwerpers vol op het belang van het ’translocaal’ verbinden van mensen, en exploreerden nieuwe manieren van hoe we kunnen leren omgaan met de vele veranderingen in onze tijd.

Uit het juryrapport: “De grote verve waarmee Flor het afgelopen jaar het belang van sterkere translokale verbinding op veel plekken aan de man heeft gebracht is aanstekelijk. Ze heeft – samen met de deelnemers aan TRANSIT – basale humaniteit teruggebracht in de kern van het gesprek. Ze heeft de bijzondere vitaliteit in lokale sociale netwerken zichtbaar gemaakt en een duidelijke alternatieve route aangeduid voor ons nadenken over verandering en over de toekomst van Europa. In een tijd waarin het Europadebat overal lijkt vast te lopen is dit translokale werk een belangrijk lichtpunt.”

Website DRIFT: http://www.drift.eur.nl/
Website TRANSIT: http://www.transitsocialinnovation.eu/
Website TSI Manifesto: https://tsimanifesto.org/manifesto/

Korte samenvatting van het onderzoek:
http://www.thebrokeronline.eu/Blogs/Inclusive-Economy-Europe/Time-to-ignite-the-power-of-translocal-social-movements

2. NOMINATIE: CLIMATE FOCUS (ADRIAAN KORTHUIS)

Adviesbureau en denktank Climate Focus – opgericht in 2004 – heeft inmiddels zijn sporen verdiend als pionier op het gebied van lokaal en internationaal innovatief klimaatadvies. De inzet is breed: van beleidsadvisering tot het concreet ontwerpen van nieuwe strategieën en instrumenten om klimaatdoelen te halen en daarbij nieuwe manieren van samenwerken toe te passen. Climate Focus heeft kantoren in diverse steden, waaronder Amsterdam en Berlijn en werkt met een pan Europees team. Men zet zich in met passie, en richt zich op grote en kleine partijen, publiek en privaat.

Uit het juryrapport: “Climate Focus is een sympathieke denktank die er in slaagt grote onderwerpen ook lokaal behapbaar te maken en sociale en technische innovatie te verbinden. Hun inzet bij het Rotterdamse Zon in de Stad is een voorbeeld van hoe een ingewikkeld onderwerp vertaald wordt naar maatregelen die mensen zelf kunnen nemen, in buurten en wijken. Bij alle kennis op technische terreinen zoals carbon markt infrastructuur of internationale klimaatwetgeving, is Climate Focus niet te beroerd te blijven nadenken over hoe zulke thema’s werken in het dagelijkse leven van mensen. Europa heeft behoefte aan zulke ‘doorvertalers’ en innovatoren wil men de grote klimaatuitdagingen werkelijk te lijf gaan.”

Website: https://climatefocus.com/

Twitter: Climate_Focus_

3. NOMINATIE: LUUK VAN MIDDELAAR
Historicus, filosoof, hoogleraar Universiteit Leiden, columnist

Al jaren bouwt Van Middelaar, praktisch en in geschrift, op zijn grondige kennis van Europa en het Europese eenwordingsproject. Zijn boek ‘De passage naar Europa: Geschiedenis van een begin’ (2009, inmiddels in tien talen vertaald) wordt dezer dagen weer vaak ter hand genomen – nu het er in Europa op aankomt of men werkelijk kan hervormen. Vorig jaar publiceerde Van Middelaar ‘De nieuwe politiek van Europa’. Van Middelaar combineert zijn werk als hoogleraar “Grondslagen en praktijk van de Europese Unie en haar instellingen” in Leiden, met praktisch werk in Brussel en wekelijkse columns in de NRC over een schare aan Europese thema’s.

Uit het juryrapport: “De combinatie van een scherpe historisch en filosofische kijk en praktische Europa kennis geeft de bijdragen en columns van Luuk Middelaar altijd net even iets meer lange adem en bandbreedte. In deze tijden van snelle verandering is zo’n combinatie van inzichten onontbeerlijk voor een geinformeerd politiek debat.”

Website: luukvanmiddelaar.eu
Twitter: @luukvmiddelaar
Link jongste boek: https://www.historischeuitgeverij.nl/hu.php?is=2465

4. NOMINATIE: JESSE PINSTER
Europa-verslaggever BNR Nieuwsradio

Journalist in hart en nieren, maakt Jesse Pinster deel uit van een nieuwe generatie Europa-verslaggevers die de vaart erin weten te houden. Na een BA Media en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam, deed Pinster een MA International Journalism in Dublin (2009-2010). Vervolgens werkte hij voor diverse media, voor hij bij BNR belandde.

Uit het juryrapport: “Waar veel mensen bij het onderwerp Europa een andere zender kiezen, weet Jesse Pinster de luisteraars geboeid te houden. Zijn vrolijke, aansprekende, soms bijna achteloze stijl, doet mensen de files vergeten en heeft Europa op vele momenten de afgelopen paar jaar dichter bij de luisteraar gebracht. Pinster is helder en zelfs institutionele perikelen krijgen bij hem een menselijk gezicht. Een goed voorbeeld van de nieuwe verhalenvertellers die Europa – zeker nu – keihard nodig heeft.”

Twitter: https://twitter.com/jessepinster

5. NOMINATIE: VOLT-NEDERLAND (REINIER VAN LANSCHOT & LAURENS DASSEN)

Het afgelopen jaar is door heel Europa een beweging van jongeren opgestaan die zichzelf in sneltreinvaart als nieuwe progressieve beweging voor Europa presenteren. Met zes samenhangende kernagenda’s (Burgeremancipatie, Slimme Staat, Echte Gelijkheid, Economische Renaissance, Wereldwijde Balans, Hervorm en Versterk de Europese Unie) heeft Volt al vele harten veroverd van mensen die met Europa vooruit willen: niet op een eiland, maar midden in de wereld en met het oog op de toekomst.

Uit het juryrapport: “De Volt jongeren zijn van de Erasmus generatie en willen vooruit. Ze hebben besloten niet te wachten tot de grote kluwen van samenhangende uitdagingen in de wereld en in Europa door iemand anders of door de instituties wordt opgelost. Ze willen zelf aan de bak. Het enthousiasme waarmee deze – vooralsnog volledig vrijwillige – organisatie mensen tot in de late uren weet te mobiliseren voor een betere toekomst wekt grote waardering. Volt’s werkwijze is vanaf dag 1 pan-Europees… en dat blijkt dus te kunnen.”

Website: www.voltnederland.org
Facebook: https://www.facebook.com/VoltNederland

Rome dwingt Brussel tot herijking van Europa

mei 26, 2018 administrator_ebn Opinies

‘Verkiezingen doen er niet toe’. Aldus in 2015 de arrogante en voorspelbaar kortzichtige strekking van de reactie van de Duitse minister van Financiën Wolfgang Schäuble, nadat met de stembuszege van Syriza uit protest tegen draconische bezuinigingen, die voor veel modale Grieken in een welvaartsverlies van dertig procent resulteerden, de zittende regering was weggevaagd. Nederland behoorde tot de landen die zich toen het meest onverbiddelijk opstelden. Even eerder was het in Den Haag direct tot een regeringscrisis gekomen, toen het inkomensafhankelijk maken van de zorgpremie ook in welvaartsverlies dreigde te resulteren, voor de beterbetaalden – niet van dertig, maar van drie procent.

‘Verkiezingen doen er niet toe’: met de Europese weigering zich iets van de onwelkome Griekse kiezersuitspraak aan te trekken, werd in Griekenland, waar de democratie geboren heet te zijn en dat aan dat romantische gymnasiumsentiment überhaupt zijn vroege EEG-lidmaatschap dankte, de democratie de facto afgeschaft. En vervolgens ging Brussel weer over tot de orde van de dag.

De bijvangst van die struisvogelpolitiek vormt de situatie in Italië, die voor menigeen in de Brusselse bubbel als een schok kwam, maar daarentegen voor iedereen die de afgelopen jaren wèl een beetje had opgelet, geenszins onverwacht. Ook in Italië hebben de bezuinigingen er veel forser ingehakt dan menig Nederlands kiezer ooit verdragen zou. In het zuiden is – net als in Spanje – een derde van de jongeren werkeloos, en de situatie economisch uitzichtloos.

Dat verklaart mede de populariteit van de Vijfsterrenbeweging en de Lega, nadat de klassieke regeringspartijen door het Noordeuropese monetaire fetisjisme te weinig ruimte was gegund om aan de zorgen van hún kiezers tegemoet te komen. Zorgen die – zie de groeiende armoede – in elk geval terechter zijn dan die van degenen die wegens die iets hogere zorgpremie in opstand kwamen. Althans, zo ziet men dat in het Zuiden, en zolang het Zuiden een belangrijk deel van de Europese Unie vormt, is wat het Zuiden vindt ook voor het Noorden van belang.

Italië is geen Griekenland. Waar Brussel Athene nog kon negeren en koeioneren, lukt dat met Rome niet. Daarvoor is de – na de Brexit – derde economische macht binnen de EU voor haar functioneren gewoon te cruciaal. En hier kan wèl enige oude gymnasiumkennis wat helpen: weliswaar zijn de Italianen sinds de ondergang van het Romeinse Rijk militair niet meer erg succesvol geweest – zelfs Mussolini kon indertijd amper Albanië en Abessinië aan – op andere vlakken geldt dat niet.

Vooral beschikken de Italianen over een ongeëvenaard taai vermogen om door geraffineerde vormen van diplomatie en obstructie – en diplomatie ís een geraffineerde vorm van obstructie – de zaken naar hun hand te zetten. Dat geldt voor de Italianen individueel in de verhouding met hun eigen overheid, en dat geldt ook voor de Italianen collectief in de verhouding van hun staat tot de buren.

Het Fortuynsiaanse ‘Ik zeg wat ik denk’: dat is namelijk niet zo aan hen besteed. Hoewel na 1914 de zwakste van de zes Europese mogendheden, haalde Rome er, door tijdig van front te wisselen en Entente en Centralen tegen elkaar uit te spelen, het meeste uit. En in 1945 slaagde Rome er, opnieuw door tijdige frontwisseling, zelfs in zich naar de rol van mede-overwinnaar op Nazi-Duitsland te bluffen.

Brussel heeft nu ontzet op de plannen van de nieuwe Italiaanse regering gereageerd: verhoging van de pensioenleeftijd en forse belastingverlagingen, resulterend in miljarden aan ongedekte uitgaven, herziening van het stabiliteitspact. Met stug roepen: allemaal hóógst onverantwoordelijk en dus ontoelaatbaar en ononderhandelbaar, komt men er niet (en zeker Den Haag staat, als recidiverende fiscale spookrijder, na de eenzijdige afschaffing van de dividendbelasting moreel niet sterk om over andermans belastingdouceurtjes belerende preken af te steken).

Want wat, als Rome zich van het gedreig van de anderen weinig aantrekt, omdat het – o foei! – zich op een democratisch basisbeginsel beroept, namelijk de wens om naar de eigen kiezers te luisteren? Wil men het land dan soms politiek isoleren en financieel verder afknijpen? Dat eerste heeft al na Haiders regeringsdeelname niet met Wenen gewerkt, en het tweede zal de problemen slechts vergroten. Een boete voor een land dat al diep in de schulden steekt: dat zal echt helpen!

Los daarvan: met een assertief Rusland en Turkije, met onhandelbare autocraten in Warschau en Boedapest, met steeds moeizamer Brexitonderhandelingen met een Londen dat niet eens lijkt te weten wat huiswerk doen is, met Trumps opblazen van het atoomaccoord met Iran en een volkomen onberekenbaar Amerika, kan Europa er inderdaad ook nog een hoogoplopend conflict met Italië bij hebben.

Brussel hoopt nu dat het in de praktijk meevalt, zoals men dat ook bij Trump hoopte. Maar Trump valt niet mee, en dit zal ook niet meevallen. En misschien is dat ergens maar goed ook, want als het nu teveel zou meevallen en de EU daardoor als vanouds voortdendert, zou het een volgende keer, als gevolg van nog heviger teleurgestelde kiezers, nog heel wat erger kunnen worden.

Als in één van de oprichterstaten van de EU eurosceptische partijen de meerderheid behalen, wordt het voor Brussel hoog tijd de oorzaken van die euroscepsis eens serieus te nemen. Zoals de nieuwe coalitie in Rome het wijd verbreide ongenoegen formuleert: de regels worden teveel gemaakt door ongekozen Europese technocraten die meer oog hebben voor grote bedrijven en banken dan voor de belangen van burgers. Politiek zien zij als een stoorzender bij de doorvoering van ‘objectief noodzakelijk’ en niet voor discussie vatbaar beleid. De kiezer: dat is de laatste die zij kunnen gebruiken. Wel, die pikt dat niet meer.

Als in een democratie verkiezingen ‘er niet meer toe doen’, dan beginnen ze er namelijk pas echt toe te doen. Hopelijk begrijpt Brussel nu eindelijk die les.

Thomas von der Dunk, 23 mei 2018

Is met ‘nieuwe’ Duitse regering het nieuwe Europa een stap dichterbij?

januari 22, 2018 administrator_ebn Opinies

Onze Duitse collega’s van de Europese beweging aldaar volgen de Duitse coalitiepogingen op de voet. Ze stuurden het bijgaande artikel van Bjorn Gens dat de complexe verhoudingen binnen de Grosse Koalition t.a.v. Europa duidelijk schetst.
Lees verder

European Movements for Building the Future: op weg naar het Congres van Den Haag

januari 22, 2018 administrator_ebn Activiteiten, Opinies, Publicaties

Wie de wereld rondkijkt ziet op veel plekken de spanningen oplopen. Economische ongelijkheden nemen toe, de politiek wordt harder en gepolariseerder en op heel veel plaatsen escaleren conflicten sneller dan voorheen en met steeds grover tromgeroffel.

De zachte krachten: van stillere diplomatie, het zoeken naar faire internationale relaties en het creatief omgaan met alle kennis die tot betere en duurzamere oplossingen van problemen zou kunnen leiden lijken voortdurend op achterstand gezet. Machtsvertoon is in, ware dialoog lijkt uit. En toch zijn vreedzame conflictbeslechting en een switch naar duurzamere samenwerking in het licht van de huidige mondiale uitdagingen urgenter dan ooit.

Europa is een continent van historische erfenissen, intellectuele en materieel-institutioneel. Sommige van die erfenissen zijn zwaar bekritiseerd, zoals Europa’s koloniale geschiedenissen en haar imperiale trekken. Andere, positieve erfenissen, zoals een hoge mate van rechtstatelijkheid en vrijheid en een zekere institutionele solidariteit, zijn zo vanzelfsprekend geworden dat niemand de verdediging ervan nog ter hand lijkt te willen nemen en we instituties die de pijlers van deze erfenissen zijn onder onze ogen laten uithollen.

Het is zeer te b

etreuren dat ook in Europa momenteel de interne meningsverschillen tussen bepaalde lidstaten, de politieke spanningen in de lidstaten, en chaotische processen als Brexit heel veel energie opslurpen. Naarstige pogingen van de Europese Commissie om de koers van het naoorlogse Europese project te herijken en realistischer te doen aansluiten bij wat er speelt, of van pro-Europese politici als Macron om nog een keer te verhalen waarom Europa toch echt iets meer dan ‘best belangrijk’ is worden overschaduwd: door intern gekrakeel, angstvalligheid en de opkomst van eurosceptische partijen met deels terechte grieven maar zonder oplossingen. Ook terechte kritiek komt hierdoor nauwelijks verder, in al dit kabaal.

Dit is dus opnieuw een tijd, waarin het zeker niet volstaat dat slechts in kleine kring ‘Europa’ wordt herijkt. Gevraagd is een veel energiekere inspanning, veel breder, met zo groot mogelijke inzet van mensen op dit continent die nog geloven dat we samen een toekomst scheppen. En geen beter jaar dan 2018, het jaar waarin we als EMI en EBN herdenken dat 70 jaar geleden, op de puinhopen van de WWII de Europese Beweging werd opgericht, tijdens het Congres van Den Haag. Dit fameuze congres wordt iedere tien jaar herdacht: zo ook dit jaar.

De EBN zal onder de vlag van de European Movement International en samen met al onze zusterorganisaties in Europa en allerlei andere civiele netwerken vanaf februari een programmering voeren onder de titel European Movements for Building the Future. Het is een gezamenlijke internationale programmering, waaraan veel partijen meedoen en die op 24-25 mei zal uitmonden in een internationaal festival in Den Haag. De opzet sluit aan bij wat velen van ons steeds sterker voelen. Europa kan en moet een constructievere kracht worden in een gevaarlijk onstabiele wereld en nog veel harder inzetten op alternatieven die de huidige polarisatie stoppen. Het zijn burgers en civiele organisaties die hier wellicht de meest vitale rol kunnen spelen. Begin februari zullen we op deze website de programmering bekend maken. Voor meer informatie: info@markzellenrath.com en gmvanheteren@xs4all.nl

Zal Centeno doen wat Dijsselbloem nagelaten heeft?

januari 22, 2018 administrator_ebn Activiteiten, Opinies, Publicaties

Onlangs heeft Jeroen Dijsselbloem als voorzitter van de Eurogroep het stokje overgedragen aan de Portugees Mário Centeno. Er is in Nederland nog wel her en der geopperd dat Dijsselbloem, gezien de tevredenheid over hem in Brussel en bij de andere EU-lidstaten, het beste gewoon kon aanblijven, maar daarvan is terecht afgezien. Vanuit Nederlandse optiek zou dat ook onlogisch zijn, omdat dit de weg zou plaveien naar een vast voorzitterschap, los van een nationaal ministerschap van Financiën, en daar is Den Haag tegen, geobsedeerd door de angst dat ook maar één handeling op iets als ‘meer Europa’ zou lijken.

Dat is overigens niet míjn argument om te stellen dat terecht van continuering is afgezien: dat is, omdat daarachter bij de voorstanders van aanblijven van Dijsselbloem een apolitieke, technocratische gedachtengang zit. Er ligt namelijk een kiezersuitspraak en er zit een nieuw kabinet. Het voorzitterschap van de Eurogroep is geen ambtelijke functie, maar een politieke, althans het behoort dat te zijn. Al degenen die nu hard roepen dat Dijsselbloem had moeten aanblijven, hadden op 15 maart gewoon één ding moeten doen: op zijn partij stemmen. Velen die dat nu zo hard roepen, hebben dat toen echter zelf nagelaten, of zelfs gestemd op een partij met ideeën die haaks op de zijne staan. Dat mag. Alleen heeft dat dan wel consequenties.

Nu zo weinig mensen de ter bevordering van het aanblijven van Dijsselbloem meest logische stap blijken hebben genomen, kan het niet zo zijn dat hij vervolgens als uithangbord fungeert voor een kabinet van een compleet andere politieke kleur. Als iets namelijk aan de geloofwaardigheid van de politiek afbreuk doet, als iets het idee van baantjesjagerij bij het brede publiek versterkt, dan is het dat. De boodschap zou namelijk zijn: ik ben weliswaar van een bepaalde kleur, maar als die kleur even niet in de smaak valt, ben ik gewoon een kameleon. Het siert Dijsselbloem dat hij meteen heeft laten weten, geen bewonderaar van deze diersoort te zijn.

Dát die opvatting dat Dijsselbloem politiek ‘inwisselbaar’ zou zijn, bij veel burgers opgang heeft gemaakt, valt overigens niet slechts die burgers te verwijten. Het ligt aan de vertechnocratisering van de politiek, het idee dat er maar één juiste, verstandige keuze bestaat, het TINA-denken – There is no alternative – dat juist op het terrein van de financiële en economische politiek en juist in Europa de afgelopen decennia opgang heeft gemaakt. Alternatieven heetten bij voorbaat irreëel. Voor de Europese politiek was de enige acceptabele richting: méér Europa – tot een electorale volksopstand in de vorm van het populisme zand in de machine begon te gooien. Voor de economische politiek was de enige acceptabele richting: méér markt, wat, als gevolg van de daarmee samenhangende flexibilisering en privatisering bij veel burgers tot grote bestaansonzekerheid heeft geleid.

Aan het TINA-denken op het laatste vlak is ook Dijsselbloem, die de afgelopen jaren teveel als spreekbuis van de monetaire fundamentalist Wolfgang Schäuble heeft geopereerd, overigens medeschuldig. Ofschoon we niet in alles hoeven mee te gaan met de kritiek van Yanis Varoufakis: hier heeft de gewezen Griekse minister van Financiën zeker een punt. De koers lag vast, verkiezingen mochten er niets aan veranderen. Zoals Schäuble zelf eens bestond te zeggen: die doen er in Athene niet toe, U mag slechts de mensen kiezen die ons beleid gaan uitvoeren.
Met desastreuze gevolgen voor Griekenland; grote delen van de bevolking zijn in diepe armoede gestort. Dat wordt inmiddels zelfs door het IMF erkend. Nog niet, overigens, door Den Haag. Daar vinden sommige partijpolitici een welvaartsverlies van dertig procent voor andere Europeanen heel goed verdedigbaar, terwijl in 2012 bij henzelf al bij een dreigend verlies van drie procent – eventuele invoering van een inkomensafhankelijke zorgpremie – het stoom uit de oren kwam. Het interessante is overigens dat Dijsselbloems opvolger in eigen land wél een iets andere koers heeft durven varen – eerst tot ontzetting van de dogmatici in Brussel, maar die moesten uiteindelijk erkennen dat Portugal er nu (anders dan Griekenland) veel beter voorstaat dan enkele jaren terug.

Dijsselbloems de facto omarming van deze neoliberale koers van Brussel maakt ook dat mijn oordeel over hem zeer gemengd is. Positief is dat hij in het geval van Cyprus niet de Europese burgers, maar de Russische zwart-geld-spaarders voor het va banque-beleid van de Cypriotische banken heeft laten bloeden. Maar negatief is niet alleen dat hij zich te vaak heeft opgeworpen als belangenbehartiger van brievenbusbelastingzwendelparadijs Nederland – want wee degene die naar ons nationale verdienmodel wijst, dat gedeeltelijk op de beroving van de fiscus van andere Europese lidstaten berust. De hoofdveroorzakers van de kredietcrisis van 2008 die miljoenen Europeanen hun baan en soms ook huis heeft gekost, de banken, zijn nog steeds niet getemd. Ook heeft hij nagelaten om zich in te zetten voor alternatieven voor de heersende monetaire orthodoxie.

Daar ligt de kern van het probleem: dat Nederland economische kwesties als technocratische beschouwt, en stelselmatig depolitiseert. Denk aan Ruttes verdediging van de afschaffing van de dividendbelasting: ‘dat is niet links of rechts, het gaat om banen’. Dit soort redeneersels legt de bijl aan de wortels van de democratie, want hier wordt de keuzemogelijkheid ontkent. Het past bij de positie van de Europese Bank: politiek onafhankelijk, maar wel met verreikende bevoegdheden die verreikende maatschappelijke gevolgen kunnen hebben, zonder dat die democratisch zijn gelegitimeerd. Wat onderwerp van debat moet zijn, wordt hier aan ‘neutrale deskundigen’ uitbesteed. Het valt te hopen dat Centeno de moed zal hebben die vanzelfsprekendheid minder voor zoete koek te slikken.

Looking for: New Engines for Europe

september 26, 2017 administrator_ebn Publicaties

To anybody who sees Germany as a motor of the European Union, German elections are European politics. The results of the German Bundestag elections on Sunday evening were awaited with great interest around the continent.

The outcome may still have come as a shock to some reasonable German middle-class thinkers, but reflected clearly what has been happening in many other European countries for a long time already. As expected, both the Grosse Koalition partners suffered losses (CDU / CSU lost 8% and stayed at 32%, the SPD tumbled to 20% of the vote). Smaller parties like the Liberal Democrats, the Greens and die Linke all won. And the radical right Alternative f. Deutschland (AfD) made its entry into the Bundesdag as third party of the country.

To many Europeans from elsewhere: no real surprise. Like elsewhere, the political center in Germany has now also been shaken by a cocktail of fundamentl criticism and popular discomfort, which has economic, identity political and cultural roots. Demonizing does not help, moaning and groaning does not help. And ignoring these developments is not helpful either, and may in fact be dangerous. Deeper thinking is what is now urgently required, and we should do this as Europeans together.

Of course, the interpretation machine immediately started running full-speed. The AFD took voters away from the whole political spectrum, thus defying simplistic “left-right” explanations. The AFD attracted more voters in former East Germany than in West Germany, becoming the second largest party in the East. This reflects the unfinished agendas in the German reunification, which echo a range of wider disappointments which increasingly also manifest themselves in other parts of Eastern Europe. However, even in the former West Germany, 11% of people cast an AFD vote. A highly aggitated SPD chairman and former European Parliament chair Schulz immediately drew his conclusions and announced that he would lead the SPD in opposition. Half an hour after the exit polls were announced, everybody was already talking coalition scenarios, the most likely of which resembles a recent Dutch scenario with the Green Party in a similar key role as the Dutch GroenLinks for possible coalition (that Dutch scenario eventually failed).

For Europe, four questions seem immediately relevant:

How will the outcome of these German elections affect the EU institutional widening and deepening discussions that Chancellor Merkel and president Macron were testing in the last few months, and which were echoed in the latest State of the Union speech by EC President Juncker? What are the chances of any progress now that most European countries have political parties, which wish to close borders and propagate Own People First? Emmanuel Macron has announced a major speech on European policy on September 26, which may reveal where official political thinking will be moving next and still see openings for constructive Europe politics.
How much space is there for a more humane refugee policy and less regressive migration policy? Will the Grünen in Germany – like GroenLinks in The Netherlands – refrain from coalition participation because of their different stanze on migration? And may this result in new elections in Germany, since the SPD is out?
How much room to manoeuvre on some drawn out policies is left for Chancellor Merkel after this pyrrus victory? With the AFD breathing in her neck: is all hope lost, for instance, to see Greece’s unproductive austerity policy be revisited and debt reconstruction proposed?
And finally, what will be the next serious move of the European Social Democrats, now that they have been dealt major blows in a whole range of European countries, leaving them with the doubtful honour of possibly announcing the end of a traditional party-political era?

One thing is certain. The future of the European Union is still in the balance, and the German election results have once again highlighted why.

What divides our populations in Europe is no longer the old-fashioned divisions between left and right. The tensions between people now run across new economic lines: between people with possessions and opportunities, and people with fewer assets and resources to deal with the huge impact of globalisation. Between people, who have faith in the future and people who are dispossessed and feel marginalized for a variety of reasons. They run across cultural lines: Between people who welcome cultural diversity and people who fear these differences. Between people who calmly want to seek a path through complex environments and those who want quick fixes and simple solutions. Between people who say: ‘let’s talk about the complexities and see if we can reach a compromise’; and people who wish to avoid such dialogues and lock themselves up in selfrighteousness, selfies and bubbles. Between people who leave room for doubt, and those who are always certain.

These divisions cut across all traditional parties: another reason why old party politics no longer makes sense to so many. And these divisions are visible all over Europe.

So why not address them together, then, as Europeans and reconstitute our own political dialogue beyond what current politics frames it to be? The European arena is bigger and bolder than its current politics. It is older and wiser. It is true, that Europe is clearly looking for new engines, and has been for a while. But these new sources of inspiration and organization can be found: for example, in a growing number of civil movements of people who really want to deal with the major changes of our time. Maybe we should start there? Again.

Godelieve van Heteren, chair European Movement in The Netherlands (EBN)

For Dutch translation, click here.

Hits and Misses in 2017 EU State of the Union

september 14, 2017 administrator_ebn Opinies, Publicaties, Recensies

European Movement International gezamenlijke reactie

Volgend op de jaarlijkse Staat van de Unie, die op 13 september door de voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker werd uitgesproken, presenteerde de European Movement International diezelfde dag een eerste gezamenlijke reactie.

Naast lof voor veelbelovende initiatieven constateren de European Movements ook een aantal duidelijke omissies die nadrukkelijk moeten worden geadresseerd.

Voor de ‘Hits and Misses’ in de Staat van de Unie rede, zie: http://europeanmovement.eu/press_release/the-hits-and-misses-of-junckers-state-of-the-union/

Met meer wind in de zeilen op naar de toekomst!

september 14, 2017 administrator_ebn Activiteiten, Opinies, Publicaties

Jean-Claude Juncker 2017 EU Staat van de Unie

Europese Commissie voorzitter Jean-Claude Juncker sprak op 13 september voor het Europees Parlement de jaarlijkse Staat van de Unie rede uit over de huidige stand van zaken in de EU en de nabije toekomst. De toon was aanzienlijk optimistischer dan de afgelopen jaren.

Hier de volledige tekst van de rede:
http://www.euronews.com/2017/09/13/read-in-full-jean-claude-junckers-complete-state-of-the-union-2017-address

Hier voor een eerste reactie van Minister Koenders op de Staat van de Unie 2017:
https://www.rijksoverheid.nl/actueel/nieuws/2017/09/13/reactie-van-minister-koenders-van-buitenlandse-zaken-op-de-staat-van-de-unieclaude-junckers-complete-state-of-the-union-2017-address

Voor uitgebreide documentatie rond de Staat van de Unie, zie ook:
https://ec.europa.eu/commission/state-union-2017_nl.

De Britten staan in Brussel met de rug tegen de muur

juni 21, 2017 administrator_ebn Opinies

Dezer dagen beginnen in Brussel de Brexit-onderhandelingen, en die beginnen onder een totaal ander politiek gesternte dan begin dit jaar nog werd gedacht. Dat komt omdat ze onder een totaal ander electoraal gesternte beginnen. Kort samengevat: bij de twee grootste nationale tegenspelers is de positie van Parijs fors versterkt en die van Londen fors verzwakt.

Caroline de Gruyter Winnaar EBN EuroNederlander 2017 Award

juni 21, 2017 administrator_ebn Activiteiten

In Internationaal Perscentrum Nieuwspoort is op dinsdag 20 juni na een spannende internet stemming NRC correspondente en auteur Caroline de Gruyter winnaar geworden van de EBN EuroNederlander van het Jaar Award 2017. Caroline de Gruyter was een van de vijf speciaal genomineerden dit jaar en trok 51% van de stemmen.

De EuroNederlander Award wordt jaarlijks door de Europese Beweging Nederland uitgereikt aan individuen of organisaties die op bijzondere wijze hebben bijgedragen aan het Europese debat en de zoektocht naar nieuwe vitaliteit en betere samenwerking in Europa. De jury prees De Gruyter’s ‘vele excellente en breed aansprekende artikelen en essays, die zeker hebben bijgedragen aan het reframen van de reflecties over Europa in Nederland’.

In een eerste reactie vanuit haar standplaats Wenen sprak Caroline de Gruyter haar erkentelijkheid uit voor de Award en prees ook de andere kandidaten voor hun werk: ‘Ik ben blij dat realisme over Europa weer een beetje terrein lijkt te winnen over pessimisme’.

De EBN feliciteert Caroline de Gruyter en de vier andere genomineerden en is zeer opgetogen over het ?lan waarmee vele mensen zich inzetten voor een beter Europa.

Zie voor alle genomineerden van 2016/7 en de winnaar:

Web: https://youtu.be/x4X4r134lQc

Categorieën