Wat doet Brussel straks, als de Britten over een paar jaar om hertoetreding tot de Europese Unie verzoeken? Mogen ze er dan weer meteen bij of moeten ze achteraansluiten in de rij? In hoeverre heeft men daar definitief schoon genoeg van Westminster, omdat de Tory’s bij de afwikkeling van de Brexit onder druk van hun geradicaliseerde rechtervleugel steevast een harde confrontatiekoers gevaren hebben? En zegt men, om die reden, inderdaad: voorlopig even niet? En indien wel ooit weer, dan ook met al die gunstige uitzonderingsbepalingen die de Britten vóór hun uittreden in de loop der jaren bedongen hadden?

   De EU is immers geen hop-on-hop-off-bus, waar je een tijdje op meereist tot je op je tijdelijke bestemming meent te zijn aangekomen, om, als je daarop weer uitgekeken bent of gewoon in het reisdoel vergist blijkt te hebben, snel weer op de eerstvolgende voorbijkomende wagen te springen.

   Nu is het ginds nog even een taboe, want het Verenigd Koninkrijk heeft door de Brexit een trauma opgelopen, dat duidelijk dieper zit dan de vele dodelijke slachtoffers van Hitlers Battle of Britain tachtig jaar terug. Maar ja, die slag met Berlijn hebben de Britten uiteindelijk gewonnen, en dat geldt voor de slag met Brussel duidelijk niet. De kleine meerderheid die ‘Leave’ in 2016 bij het beruchte referendum haalde, zou, met de Britse kennis van nu (en de Europese kennis van toen) nu een royale meerderheid voor ‘Remain’ hebben opgeleverd, en bij een eventueel nieuw referendum vandaag vermoedelijk ook voor ‘Rejoin’.

   Veel overtuigde Brexiteers van indertijd zijn inmiddels in Bregretters veranderd – met spijt als haren op hun hoofd. Daarbij komt nog een natuurlijk demografisch verloop: hoe jonger, hoe pro-Europees. Het waren – mede door de lakse houding van veel jongeren die thuis bleven – de oudere generaties die bij de stembus de doorslag gaven. Die sterven toch echt vanzelf geleidelijk uit, en die fout van ’thuis blijven’ maken de jongeren vast niet nog een keer. Het gaat, en ging, immers bij het referendum om hún verpeste toekomst, terwijl het voor de bejaarde meerderheid der Brexiteers vooral om hun glorieuze verleden ging.

   Het zal weinigen ontgaan dat Groot-Brittannië, ongeacht haar voortrekkersrol bij de Oekraïnse zelfverdediging tegen Poetins aanvalsoorlog, dezer dagen in een crisis verkeert. Zelden zal daar het vertrouwen in de eigen regering zo laag geweest zijn als op dit moment.

   Dat die voorlopig geen verkiezingen aandurft, is begrijpelijk; op het absolute dieptepunt, tijdens het flitspremierschap van Lizz Truss, toen zelfs de harde economische kern van de Tory-achterban – banken en bedrijfsleven – tegen de voorgenomen megabelastingverlaging in opstand kwam, zouden volgens sommige peilingen de Tory’s van hun meer dan driehonderd huidige zetels er een dozijn overhouden; voor Labour lag een Noordkoreaanse meerderheid in het verschiet.

   Stakingen leggen het land nu volledig lam, en ook al kampt men in Parijs met soortgelijke massale onvrede als in Londen, er is één cruciaal verschil: de EU vormt daarbij in Frankrijk amper een thema. Ook Marine le Pen, jarenlang in dit opzicht de geestverwant van Nigel Farage, heeft al haar Frexit-propaganda voorlopig ingeslikt. In Groot-Brittannië vormt het EU-lidmaatschap nu wèl een thema – in omgekeerde zin als ettelijke jaren terug.

   Veel Britten zien namelijk in drie opzichten eindelijk het licht.

   Ten eerste constateren zij dat de Brexit niet de heilstaat heeft gebracht die de Brexiteers met hun Londen als ‘Singapore aan de Thames’ hadden beloofd. De covid-epidemie heeft het zichtbaar worden daarvan vertraagd, maar nu is het onmiskenbaar: Groot-Brittannië staat economisch, met het precovid-tijdperk vergeleken, als enige Europese land nog duidelijk in de min.

   Ten tweede, dat de obstinate houding van de opeenvolgende Brexit-premiers – Johnson, Truss en Sunak – bij de onderhandelingen een en ander heeft verergerd. Al die beloofde lucratieve handelsaccoorden: dat wil niet vlotten. Washington, waarop men tijdens mede-Brexiteer Trump nog zo de hoop had gevestigd, maakt onder Biden geen haast: de Europeanen bínnen de Unie wegen voor hem vanwege hun soortelijk gewicht zwaarder dan die op dat dwarse eiland voor hun kust.

   Die droom van een ’tweede Singapore’ lijkt er vooralsnog ook niet in te resulteren dat Londen groeit, maar juist tot inderdaad een tweede Singapore – een politiek tweederangs dwergstaat – wordt afgewaardeerd. Want de Londense blokkades zetten ook de interne eenheid stevig onder druk. De pro-Europese Schotten voelen zich door de Engelsen bekocht, en hoe harder de Brexit, hoe meer. Bij de Ierse kwestie drijft Noord-Ierland steeds verder richting Ierland af.

   En ten derde komen veel Britten er achter dat ook áls Londen al een tweede Singapore zou worden, zoiets helemaal niet erg aantrekkelijk is. De kloof tussen arm en rijk is het afgelopen decennium tot Singaporiaanse hoogte opgelopen, het leven voor veel gewone burgers onbetaalbaar geworden, terwijl een kleine bovenlaag zich enorm heeft verrijkt. Vandaar dat de stakers op zoveel sympathie kunnen rekenen, en het regeringsverhaal dat er geen geld is, onder verwijzing naar de woekerwinsten van energiebedrijven niet wordt geslikt. Er is voldoende geld – alleen is het oneerlijk verdeeld. Dat Sunak zelf miljardair is, versterkt diens geloofwaardigheid inzake aan te halen broekriemen uiteraard evenmin.

   De morele winnaar op afstand is ook ditmaal Brussel. Johnson poogde de EU economisch uit elkaar te spelen: dat is niet gelukt. Poetin poogde de EU politiek uit elkaar te spelen: ook dat is niet gelukt. Beide landen kampen nu met de desastreuze gevolgen van hun eigen illusies. Elders zijn alle Exit-geluiden, van de lunatic fringe rond Baudet afgezien, dan ook verstomd. Dat is winst.

Thomas von der Dunk, 14 februari 2023