administrator_ebn

Unravelling – A Citizens’ Appeal

A game involving trillions of pounds is unfolding under the eyes of us, stunned citizens. The game is seemingly without rules. ‘Uncharted territory’ is what you hear the pundits reiterate. But if you take a few steps back, the logic of what unfolds is not so impenetrable nor are the rules of what is being played out. The question is: Can we still turn this game of tragic unravelling around?

Globalization
Starting point is a world in which globalizing forces drive people towards new opportunities but also into huge uncertainties.  The pace of life has increased, capital is global and moves around at the speed of light. The economy with its many new technological innovations holds promise for some, but bypasses others and also poses a range of genuine threats. For one thing, it causes a general decline in availability of paid labour, which especially affects people whose skill sets have been restricted to the types of labour that are no longer required.

Our culture is speedy, consumerist, ephemeral. Through a relentless bombardement of images in our 24/7 media the good life, success, selfworth are constantly being defined and redefined, frequently by commercial parties, in pervasive, often subliminal fashions.

In real economic terms, we see mounting inequitalities between groups of people, across many faultlines, globally and closer to home: the Dhaka slumdweller versus the Paris resident; the city of London versus the backstreets of Hull; the settled middle-aged versus the aspiring young jobless. These are real inequities. Economically and culturally, many people experience the pressures of competition and constant comparison: ‘Do I still count for something in this turbulent world’. Psychologically, it leaves many people feeling powerless, rendered redundant, literally or metaphorically.

It should be no surprise that in such an environment slogans like ‘I will get my country back’, or ‘We will regain control of our own destiny’ resonate deeply. It should also be no wonder that people use scapegoats, as ‘projection screens’ to express their fundamental dissatisfaction and frustration: Westminster, Brussels, Foreigners, the migrant next-door ‘who has taken my job and does not speak my language’.

Connection/Disconnection
Much of the turbulence we currently witness in the UK is just an eruption of what is brewing all around the globe, everywhere. It is linked to the chaos in the deeper senses of connectedness and disconnection which people experience. Humans are social animals. Physiologically we depend on each other; psychologically we do too. Many people currently wonder ‘where they belong’.

However, the indispensable, calmer reflection on how we do or do not connect, and how we should connect, is hard to come by in the tweeting world of hyped-up communication.

This lack of reflection pertains to the nature of both our connectedness and the disconnections that exist around us.

We have by no means reflected enough on the way in which we relate as people in our modern world, on our interconnectedness. ‘Connectivity’ is evoked a lot as a slogan, but its fair description is still poorly developed. Connections are being forged in millions of different ways, often without the large majority of us being aware of how closely knit some ties between us are. What strikes me the most in the aftermath of the Brexit vote is how many stories are now surfacing about ways in which people connect to something ‘European’ without giving it this name.

Our tightly woven social fabric is full of such connections-without-names, connections we take for granted until a bomb is dropped on them and relations start to unravel.

Similary, our painful points of disconnect and disaffection have been neglected for too long. The current Brexit chaos is just one expression of what this may lead to. We should have learned from the lesson of history that it is unwise to ignore systematically the fate of a large number of people who perceive current economic or social systems as not benefiting them or feel otherwise disenfranchised.

Manipulating these deeper feelings of disenfranchisement – as a growing number of politicians do – obliges one to be careful. Politicians should not tinker cluelessly with such deeper dissatisfactions. Once deeper anger is unleashed and not channeled it is a few steps to violence, war, outright destruction. I fear this is what we may be witnessing soon in the Brexit aftermath and could be witnessing in many other regions of Europe and around the world.

The grim irony of a Brexit without any proper steering, and of many comparable situations in our recent past, is that the economic pressures which lie at the root of much of the unrest will only mount. The initial euphoria around ‘taking control’ will rapidly turn sour, since the self-appointed leaders will not really address the deeper disconnectedness which has driven much of the protest votes. A huge price will be paid, which will be borne first and foremost by those who cried out.

Grandstanding
In a human-all-too-human way the immediate aftermath of the Brexit vote is not hard to understand. Markets and currencies drop. Speculators seek their chances. The multiple pre-existing tensions in the political classes now come to a climactic eruption, with many people leaving the scene with slamming doors; a prime minister stepping down, an opposition leader under siege, media working after hours.

The EU-leaders gather in urgency meetings, discussing the scenarios -which had of course been prepared already to some extent by quiet civil servants in Brussels or the Auswartiges Amt in Berlin. They decide to let the markets do their work. They wish to send out a clear warning signal to anybody who may wish to copy the Brexit scenario. They let play out some of the effects so that it is clear that an EU-exit vote is not a trifle matter, and voting has consequences. They force the UK government to shape up, take a stand and refuse to negotiate informally until the formal procedure for an exit, the famous art. 50 of the Treaty of Lisbon, is being initiated. The official line for the first 72 hours is: Out is out.

All this is, of course, only a first move. The reality is, that unravelling all the relationships of 40 years of UK membership, plus the calculations around all the numerous connections which the UK has with the EU economy constitutes a gigantic task. Europe and the UK need each other for a flourishing internal market, they need each other to deal with the rest of the world, they need each other for a cultural dialectic in the European arena, they need each other’s differences. There are a hundred million lager and small connections between the British Isles and the continent, a fraction of which is now finally being made visual by our media.

So while unraveling may give an army of constitutional and business lawyers work for decades, the economic and social realities will not allow for much patience with the huge (opportunity) costs that this may incur.

The various ‘models’ for ‘new’ relationships with the UK are now being held up for scrutiny. Could a Norwegian, Swiss, Icelandic model of striking new deals apply? What would they involve in practice? Legal and policy think tanks turn out paper after paper on the pros and cons of various scenarios.  While on the streets of Hull, all people will notice is the threat of a recession and nobody really returning to them, now the campaign is over. This is just one of the other guillotine moments in history. Unless we break the deadlock.

Citzens’ appeal: could we change things around?
The grim irony is that very few of the Brexit voters will have a clue as to what happens next. The justified claim of people to have more sense of control over one’s destiny has once again be made a travesty.

The fate of people in Hull will be decided by the markets, like before. The decisive deliberations will move into the rooms of the politicians and the financial, economic, political experts, the same experts who were so vilified by the Brexit campaign, like before. People will not see much of their politicians, who will be too busy for a while with sorting out their own politicial futures. Like before.

And when things calm down, the outcome of countless deliberations in these specialized circles may become that 80 percent or more of what the current relationships between the UK and the EU are will just continue to exist, now within special treaties.

But at what price in the short and middle term? Paid by whom?

What is ultimately the most painful is that all the time and effort that will now go into ‘unravelling’ will not be used for the urgent construction of genuine alternatives for the deeper human and social disconnectedness that lies at the root of things. Huge chaos will drain all energy to damage control rather than to real engagement with the deeper transitions in our world that cause the unrest.

In light of these considerations, it may be wiser for all of us to take a very deep breath now and move to sensible, calmer discussions about more creative ways out of this quagmire. Could we?

Dr. Godelieve van Heteren, Erasmus University Rotterdam

EBN

(Former MP Dutch Labour Party and chair European Affairs Standing committee in the Dutch Parliament during the time of the Dutch 2005 EU referendum)

administrator_ebnUnravelling – A Citizens’ Appeal
read more

Another European guillotine moment and the big leap forward

In the midst of the frantic negotiations in the immediate aftermath of the UK EU referendum, the Brexit vote forces all Europeans to take stock.

A narrow majority of the British population (52%) has voted to exit the EU. This has led to joy and exhilaration in some quarters about the promise of ‘retaking control and reclaiming their own country’. Leave leader Boris Johnson went as far as calling the vote a ‘glorious moment for Great-Britain’.

Many Leave voters have stated this vote is expressing their sovereign desire, to which every citizen is entitled. However, the immediate aftermath of the referendum outcome has been dire. In the forty-eight hours after the Brexit verdict, we have witnessed the shocks of a massive drop in the markets and the value of the UK currency, a downward reset of the UK rating position, a threat that the UK may disintegrate with Scotland and Northern Ireland exploring independence, and a mounting outcry of young UK voters who predominantly wished to remain and feel disowned.

The UK voting map is a painful manifestation of deep class, regional and generational divisions and polarisations in the country. This is also echoed in the states of utter turmoil in both the Conservative and Labour parties. Moreover, while the Brexiteers hoped for coulance, the European Union’s response so far has been a blunt ‘out is out’. The EU leaders gather in Berlin and Brussels this week to control the damage. And the official message to the UK authorities has been: ‘If you wish this divorce, let’s make it a swift one.’

A civic movement like the European Movement is not a novice to turbulence. It has experienced a history of ups and downs since the Second World War. But the seismic proportions of the current upheaval require very careful analysis and a clear own focus. This is a ‘guillotine moment’ in European history, in which a number of deeper undercurrents converge in ways that could lead to very explosive situations.

Three of these trends have concerned us as European movement already for a long time:

  1. For decades, it has been clear that the big transitions brought about by globalisation need proper European reflection and new articulations. Whether it is rethinking the next economy (labour, employment, forms of postcapitalism), dealing with the ecological challenges in our world (energy, climate change), or addressing the many disruptions in established social practices and security, we feel that only by engaging with each other in Europe and the rest of the world we can face these trends and move forward in an ecologically sound and humane fashion.
  2. It is also our longstanding concern that in the various transformations that shape our world, many people are left behind. Here, our broad spectrum of European social traditions, in which a rich hue of historical reflections are embedded, could actually inspire us to think out more equitable systems. It is not the first time our continent has dealt with change. We could try and mobilize our best thinking and creativity to deal with the various gaps and inequities, which lead to so many people – young and old – feeling disenfranchised.
  3. We are also convinced that time has come to revisit our democratic and political institutions and make them fit to serve informed, inclusive, 21st century politics. We could share much better what has already been achieved in the European arena and critically reflect on this European ‘acquis’. We could rebalance the European project to make it a more social project. And display critical openness and invention to where more radical reforms would be required.

All these trends are multifaceted. They require the broadest possible input from citizens, our best energies. They ask for deeper wisdom, spaces for reflection, and take time. It could be done. We derive hope from the fact that Europe has a huge pool of talents (old and young). Europe has ways to advance deliberative democratic innovation. Europe’s civic strength and power are considerable, with many new movements on the scene. There is no lack of good ideas that could be brought to bear much more effectively in policies for the common good. For all these developments Europeans would need each other to establish new forms of collaboration and exchange, which would include those who now feel out of the game.

Given the enourmous civic tasks ahead of us, it is tragic to observe how much energy is currently lost in unproductive battle, false frames, anxiety politics and outdated antitheses.

The political and economic disaster we see unfold under our eyes in the wake of the Brexit vote drives home three major considerations:

  • The Brexit debates demonstrate how dangerous and utterly counter-produtcive much of the recent ‘elites, experts, intellectuals’ bashing can be in the face of the complexity of the situation and the avalanche of half-truths which circulate. Mind you, this is not to deny bad politics, indifferene of some in the political classes etc. But we need all intelligence out there in more constructive and engaging ways and need to identify urgently how this intelligence can be mobilized better.
  • The Brexit challenges should also remind us that institution building is tough and sometimes tedious labour. It involves much collective labour and requires intelligence, commitment, dialogue-, negotiation- and diplomacy skills, expertise, a will to deal with difference. It needs dedication and an ability to think ahead, emphaty and time to organize popular engagement. There are many points of criticism which could be made vis-à-vis the European institutions. But to throw sixty years of institution building into the carbage bin is unjustified and dangerous. In our world we will need institutions. Building them, maintaining them and reforming them when needed is hard work, for us all, with little time to waste.
  • The Brexit campaign and aftermath also underscore that a politics of hatred, scaremongering and entrenched enemy thinking which seems increasingly the norm in the too-fast, too-gratuitous media worlds of today – most of the time does not lead to anything constructive. Instead, as Europeans we should and could work harder towards better forms of explorative social dialogue instead of monolytic ideological grandstanding. The current Brexit situation also shows that easy references to left and right politics and explanations do not cover the complexities of what we are up against.

As constructive Europeans who think Europe should and could reform herself, we therefore believe that we need a big leap forward. This does not mean a leap into a superstate or other spoke images that have circulated of late. Rather, it means a bold mental leap of imagination, away from the trenches that divide us and hinder us to progress and deliver what we could if we would join the best of our capabilities.

We will therefore not acquiesce in a Brexit doom scenario. We will continue to connect to all Europeans in the UK and elsewhere who wish to operate in a similar spirit. We are a European Movement. We will move. Together.

 

Godelieve van Heteren, chair EBN

administrator_ebnAnother European guillotine moment and the big leap forward
read more

Brexit een feit… met onduidelijke consequenties…

In het UK EU referendum met een hoge opkomst hebben 52% van de Britten een Brexit in gang gezet. Het referendum heeft diepe kloven in het Verenigd Koninkrijk bloot gelegd: tussen generaties, regio’s, en klassen.

Zo stemden van de 18-24 jarigen 75% voor blijven in de EU, 56% van de 25-49 jarigen ook, maar van de 50-64 jarigen was slechts 44% in het Remain kamp, en van de 65-plussers slechts 39%.

En waar de Engelsen en Welsh in meerderheid voor een Brexit stemden, waren Schotten overweldigend en de Noord-Ieren in grote meerderheid voor een Remain.

Ook Londen verkoos in ruime mate een blijven in de EU, waar andere steden in Engeland een veel gemengder beeld te zien gaven, met een hoog aantal Brexit stemmers in traditionele Labour gebieden.

Deze uitslag zendt schokgolven rond ons continent en de wereld. De Brexit heeft substantiële consequenties die in de komende dagen en weken veel zichtbaarder zullen worden. Veel energie zal gestoken worden in ‘internal affairs’: in ‘stabilisering’ van de markten, in de praktische stappen van ontrafeling van alle relaties met het Verenigd Koninkrijk. Het is zaak dit niet te laten afleiden van het urgente werk dat nodig is om in Europa tot duurzame oplossingen te komen voor grote problemen. Een terugval in ieder-voor-zich nationalisme is niet de weg.

De EBN heeft zich steeds op het standpunt ‘better together’ gesteld (zie: https://europesebeweging.nl/open-letter-to-our-british-neighbours-23-06-2016-please-remain-and-lets-reclaim-europe-together/).

De European Movement International kwam heden met het volgende statement:

http://europeanmovement.eu/european-movement-international-statement-on-the-uk-referendum-outcome/

administrator_ebnBrexit een feit… met onduidelijke consequenties…
read more

Open Letter to our British Neighbours 23-06-2016: Please Remain and Let’s Reclaim Europe Together

Today is vital day: for you, and for all of us in the rest of Europe. You will vote on remaining or not in the European Union, a vote with huge implications for all of us. We are holding our breath.

The last few months, many of us have been following your deliberations, have commented on them, have signed petitions, attended meetings, engaged in rallies and sent photos to the #HugABrit campaignJ). We have observed which arguments and anxieties prevailed on either side of your debate, we have seen the internal politics behind some. In fact, we are very familiar with your political arena, and all its challenges… because it is so close to our own: we experience the same around us, everyday, in our own countries.

And it is therefore – on sober final reflection, on this rainy Thursday morning – that we plea with you to remain.  In this turbulent world of ours, there is so much more that unites us than divides us. There are our shared histories, there is our recognition that without British liberalism and humour, our European arena will be a much duller place. There is the shared desire to deal properly with the big transitions in our world in the face of painful inequities and uncertainties for many. There is the shared will to embrace diversity and couleur locale.

We know the European Union is a flawed institutional construct, but it is something we have built together and can therefore transform and fix together. ‘Better together’ is not an empty slogan. It is a strong sense that we need our European pluralism and our diverse styles of dealing with issues combined to be stronger together. Whether it is dealing better with a more sustainable economic future for our continent and the world, facing migration, creating dignified lives for all or ending the devastating conflicts and wars that uproot so many people: we need each other fundamentally to progress.

As Europeans, if we would unite our creativity and intelligence smarter, we could do so much better. We do not need to be one grey mass. We can stay sovereign in our spirit and intellectual variety. Because we believe in this creative force for the future we have started with others the movement Reclaim Europe. And whatever the outcome of your referendum: we will be back with you shortly!

But for today we ask you as neighbours and friends:

For that better Europe: Please Remain!

The Board  of the European Movement in the Netherlands

administrator_ebnOpen Letter to our British Neighbours 23-06-2016: Please Remain and Let’s Reclaim Europe Together
read more

EMI secretaris-generaal Petros Fassoulas over Europese schokgolven na een Brexit

Tijdens de jongste EMI vergadering in Den Haag is veel gesproken over de gevolgen van een mogelijke Brexit in heel Europa. De secretaris-generaal van de EMI Petros Fassoulas vertolkt in een blog in EurActiv het gevoel van velen in de Europese beweging: de politieke fall-out van een Brexit zal enorm zijn en schokgolven door het hele continent sturen.
Een gepassioneerde oproep tot meer sobere en solidaire reflectie.

Lees verder
http://www.euractiv.com/section/uk-europe/opinion/does-the-rest-of-europe-actually-care-about-brexit/#comments

administrator_ebnEMI secretaris-generaal Petros Fassoulas over Europese schokgolven na een Brexit
read more

Interview met socioloog Dick Pels over ‘A Heart for Europe’

Op 3 juni 2016 lanceerde de Nederlandse socioloog en jarenlange Europa-kenner Dick Pels zijn boek ‘A Heart for Europe’ in Bristol. In het midden van heftige exit discussies en ‘the perfect storm’ in Europa breekt Pels juist een lans voor het gezamenlijk ‘opnieuw ontdekken en uitvinden’ van Europa.

We spraken kort met de auteur.

Wat drijft je in alle tumult en euroscepsis een boek te schrijven over ‘A Heart for Europe’?

Pels: “Ik lijk soms een van de weinigen die nog een beetje van Europa lijkt te houden. Dat is de afgelopen jaren wel moeilijker geworden in het licht van de zwakke reacties van de EU op existentiële uitdagingen als de eurocrisis, de Russische dreiging in Oekraïne, de vluchtelingstroom en de aanslagen van jihadi-terroristen in Parijs en Brussel. Toch moeten we de oorspronkelijke passie die school in het Europese project proberen terug te winnen. Alleen daardoor kunnen we de ‘perfect storm’ van grote grensoverschrijdende problemen waarmee Europa op dit moment wordt geconfronteerd de baas worden.”

Wat vind je zelf je belangrijkste inhoudelijke en kritische punten in het boek?

Pels: “‘Nooit meer oorlog’ is geen nostalgische waarschuwing, zoals vaak wordt gesuggereerd, maar een morele wekroep die kan en moet worden verbreed en verdiept. In het licht van nieuwe oorlogsdreigingen, maar ook als utopisch toekomstbeeld van Europa als een ‘goede maatschappij’, die geweld, wreedheid, intimidatie en vernedering zoveel mogelijk probeert te verbannen uit zijn grondgebied. Tegen de populistische angstpolitiek moet Europa streven naar de ‘overwinning van de sociale angst’ (Hendrik de Man), en een samenleving proberen te scheppen waarin mensen minder bang zijn voor elkaar, voor hun instituties en voor zichzelf. In het spoor daarvan kunnen we de progressieve idealen van vrijheid, democratie, tolerantie en solidariteit, die stuk voor stuk door de populisten zijn gekaapt en genationaliseerd, heruitvinden als Europese idealen.

Je staat toch niet helemaal alleen. Er zijn tal van bewegingen geweest de afgelopen jaren voor A Heart, A Soul, a New Narrative for Europe, Reinventing Europe, Recreating Europe, Reclaiming Europe. ..Hoe verhoud je je in het boek tot als die bewegingen?

Pels: “Zeker. De speurtocht naar de ‘ziel’ van Europa is zo oud als Europa zelf. Ook de EU heeft zich ingespannen om de culturele erfenis van Europa te mobiliseren om Europa bezieling te geven. Initiatieven als het Berlijnse A Soul for Europe proberen hetzelfde te doen. Nationalisten verwijten Europa vaak dat het ‘zielloos’ zou zijn (denk aan Pim Fortuyns boek Zielloos Europa uit 1998), omdat het geen identiteit, cultuur, volk, taal en publieke ruimte zou bezitten, en zich dus nooit kan ontwikkelen tot een volwaardige democratie. In mijn boek laat ik zien dat die cultuur en identiteit wel degelijk bestaan (het glas is eerder half vol dan leeg) en dat die Europese publieke ruimte gestaag groeit. Zodat een werkelijk democratisch Europa geen ‘mission impossible’ is maar een maakbaar einddoel, een realistische utopie.”

Het boek is gratis te downloaden via: http://goodworkspublishing.co.uk/wordpress/wp-content/uploads/2016/05/A-Heart-for-Europe-May-2016-FINAL.pdf

Over Dick Pels:
http://dickpels.nl/?author=1

administrator_ebnInterview met socioloog Dick Pels over ‘A Heart for Europe’
read more

Hoge Europese onderscheiding voor Geert Mak, Koos van Houdt en Caroline de Gruyter

Op 2 juni reikte Jacques Santer in de Eerste Kamer namens de Fondation du Mérite européen drie bijzondere onderscheidingen uit aan de schrijver Geert Mak en journalisten Koos van Houdt en Caroline de Gruyter voor hun verdiensten voor de Europese zaak.

De auteurs presenteerden korte reflecties bij de aanvaarding van hun onderscheiding.

EBN lid en medetrekker van het EU-Netwerk Noord Nederland Klaas Jan Osinga was bij de plechtigheid en schreef de volgende impressie.

administrator_ebnHoge Europese onderscheiding voor Geert Mak, Koos van Houdt en Caroline de Gruyter
read more

Charles De Mooij en team HNBM winnaar EuroNederlander 2015/16 Award

Charles de Mooij en zijn team van Het Noordbrabants Museum zijn gekozen tot EuroNederlander vanv het jaar 2016. De keuze viel op hen vanwege de succesvolle Jeroen Bosch tentoonstelling en culturele programmering die de culturele rijkdom en diversiteit in Europa op unieke wijze over het voetlicht hebben gebracht. Andere kandidaten in de nek-aan-nek online race waren journaliste Katrien Gottlieb, hoofdredacteur en oprichter van 360 Magazine voor haar volharding in het bevorderen van een open oriëntatie op Europa en de wereld door de rijke vertalingen van het beste journalistieke werk uit vele landen in Europa en de wereld in 100 edities van 360; en theatermaker Lucas de Man van De Nieuwe Helden for zijn multidisciplinaire, multimediale documentaire/theater productie In Search of Europe/De Man door Europa.

Uitreiking Award

De definitieve winnaar van de EuroNederlander Award werd bekendgemaakt tijdens een speciale Award ceremonie woensdagavond 15 juni 2016 in Internationaal Perscentrum Nieuwspoort in Den Haag.

Persinformatie: Godelieve van Heteren, chair EBN, email: vanheteren@abd.eur.nl; tel: 0655197342

charles_de-Mooij-728x478

  1. Charles de Mooij (directeur Het Noordbrabants Museum) en zijn team

De jury: “We nomineren Charles de Mooij voor de uitmuntende Jheronimus Bosch tentoonstelling en programmering die de drempel voor een nieuwe waardering van de Europese late Middeleeuwen aanzienlijk heeft verlaagd voor een wereldwijd publiek. De Mooij en zijn team zijn er niet alleen in geslaagd een fantastische tentoonstelling te ontwerpen en Jeroen Bosch meesterwerken uit de hele wereld bijeen te brengen, ze hebben ook een hoogst aantrekkelijke, bezoekersvriendelijke culturele programmering tot stand gebracht die velen heeft geraakt, zoals blijkt uit de exceptioneel hoge bezoekerswaardering. De tentoonstelling heeft opnieuw gerichte aandacht gewekt voor de culturele rijkdom en diversiteit in Europa in de tijd van Jeroen Bosch.”

Charles de Mooij: “Het was fantastisch om te zien dat Jheronimus Bosch, de meest intrigerende laatmiddeleeuwse kunstenaar van de Nederlanden, nog steeds door zo’n groot en wereldwijd publiek wordt bewonderd en dat de fans van Bosch letterlijk van heinde en verre naar ‘zijn’ Den Bosch toekwamen. Wij zijn er heel trots op dat we er, samen met onze partner Jheronimus Bosch 500, aan hebben mogen bijdragen om ’s-Hertogenbosch nu definitief en internationaal te verbinden aan haar grootste zoon.”

Web: https://youtu.be/Zx8QA94cptk

 

 02-katrien

  1. Katrien Gottlieb (hoofdredacteur en oprichter van ‘360’ Magazine)

De jury: “We nomineren Katrien Gottlieb voor haar zeer sterke commitment aan een open samenleving en aan een pluralistisch media landschap. De inmiddels 100 uitgaven van ‘360’ Magazine geven hiervan blijk. Dit Magazine is vijf jaar geleden door Gottlieb opgericht en met enorme energie verder opgebouwd. Met ‘360’ is Gottlieb erin geslaagd om het beste van Europese en internationale kwaliteitsjournalistiek op aantrekkelijke wijze in het Nederlands te vertalen en zo onder de aandacht te brengen van een breder publiek. In tijden van aanzienlijke onrust, onzekerheid en nieuw nationalisme in Europa blijft Gottlieb met ‘360’ hameren op het belang van openheid naar de wereld door het toegankelijk maken van hoogwaardige internationale journalistiek voor Nederlandse lezers.”

Katrien Gottlieb: “Met ‘360’ willen we graag onderstrepen dat beter begrip van de internationale context van gebeurtenissen ook beter begrip voor lokale ontwikkelingen kan voortbrengen. Openheid naar de wereld geeft mensen nieuwe inzichten, die van vitaal belang zijn voor ons eigen maatschappelijk debat. En het helpt ons ons te ontworstelen aan allerlei nationalistische sentimenten.”

Web: http://www.360magazine.nl

 

3-lucas

  1. Lucas De Man (theatermaker, Stichting De Nieuwe Helden):

De jury:  “Voor zijn uiterst levendige en engagerende verkenning van mogelijke alternatieve toekomsten voor Europa in de productie ‘In Search of Europe/De Man door Europe’. Voor deze productie reisde De Man door acht landen en interviewde kritische en creatieve Europeanen over hun visie op de toekomst van Europa. Deze gesprekken en achtergrondmaterialen zijn op aantrekkelijke wijze samengebracht in een veelgeprezen documentaire (die via Tegenlicht is uitgezonden) en in een opvallende theatrale ‘lecture performance’. Deze voorstelling van De Man heeft terecht maandenlang in het hele land volle zalen getrokken, en zo duizenden mensen, jong en oud, meegenomen in nieuwe dialoog over Europa’s verleden en toekomst.”

Lucas de Man: “Met De Nieuwe Helden producties zoals ‘In Search of Europe’, willen we het belang laten zien van verhalen. In plaats van de gebruikelijke ‘verhalen over people’, topdown, geloven we veel meer in ‘verhalen door mensen zelf’. We denken dat dit ook vitaal is voor de toekomst van Europa.”

Web: http://stichtingnieuwehelden.nl

teren@abd.eur.nl; tel: 0655197342

administrator_ebnCharles De Mooij en team HNBM winnaar EuroNederlander 2015/16 Award
read more

Minister Bert Koenders urges EMI to step up to help to meet the fundamental European reform challenges

On Friday May 27, Dutch Foreign Affairs Minister Bert Koenders, representing the Dutch EU Presidency, delivered a lively and provocative speech at the Federal Assembly of the European Movement International (EMI) in The Hague. ‘These times may be perhaps the most challenging since the foundation of the EU,’ the Minister stated. ‘Today, Europe is once again in need of the kind of bold and innovative thinking pioneered by your movement.’ ‘European cooperation is no longer self-evident. It has to prove itself, every day.’ During Q&A, the Minister urged the full-house of EMI delegates ‘not to stay in the rooms where we usually talk to each other,’ but engage in novel ways with a series of fundamental transformations.

The full speech of Minister Koenders can be found here:

https://www.government.nl/documents/speeches/2016/05/27/speech-foreign-minister-bert-koenders-at-assembly-european-movement-international

administrator_ebnMinister Bert Koenders urges EMI to step up to help to meet the fundamental European reform challenges
read more

Thomas vond der Dunk – Het Ja-Kamp heeft zelf de weg voor het ‘Nee’ geplaveid

Er bestaat amper iets gênanters dan politici die staan te juichen bij hun eigen nederlaag. Wat dat betreft was ‘2016’ toch weer een slappe herhaling van ‘2005’, toen, bij het vorige referendum over Europa, de voorstanders van de Grondwet met nagenoeg hetzelfde percentage onderuit gingen, als nu de voorstanders van het associatieverdrag met Oekraïne. Belangrijkste verschil: toen een behoorlijk hoge opkomst, nu amper de helft daarvan.

Een van de hoofdmotieven voor de nee-stemmers vormde hun angst dat het associatieverdrag een opstapje zou vormen voor een lidmaatschap. Ofschoon het verdrag daar nergens van rept, is die angst tegelijk niet geheel onbegrijpelijk, omdat het verdrag het ook niet nadrukkelijk uitsluit: de Polen, Balten, Zweden en Britten waren tegen zo’n clausule, want die zijn juist zeer geporteerd voor een dergelijk toekomstperspectief.

En ook Oekraïne zelf heeft bij het bereiken van een positieve uitslag niet echt meegeholpen. Niet alleen, omdat een van de Europese Hoffnungsträger voor de grondige aanpak van de notoire corruptie in dat land, minister Abromavicius van Economische Zaken, er even eerder het bijltje bij had neergegooid, aangezien hij zijn taak kennelijk als hopeloos beschouwde. En niet alleen, omdat vlak voor Referendumdag naast de naam van Poetin ook die van Porosjenko in de Panama Papers opdook, wat het beeld van een zelfzuchtige Oekraïense oligarchenelite bij de eurosceptische kiezer alleen maar versterkte.

Ook droeg Porosjenko namelijk op een andere wijze zelf munitie aan voor het nee-kamp. En wel, door tegenover zijn eigen volk het associatieverdrag stelselmatig als een eerste stap op weg naar het EU-lidmaatschap te presenteren. En het is natuurlijk ook inderdaad niet – dat was desinformatie van de voorstanders – een ‘gewoon’ handelsverdrag, vergelijkbaar met dat met pakweg Chili. Het is aanmerkelijk dikker, en dient duidelijk, mede vanwege een militaire paragraaf, geostrategische doelen: Oekraïne in het westerse kamp krijgen.

Voor dat laatste valt heel wat te zeggen – voor mij was het juist de hoofdreden om toch ‘ja’ aan te kruisen, in de SP-kritiek op het neoliberale economische karakter kan ik best een stuk meegaan – maar dan moet het kabinet daar ook open voor uit durven komen, en zich niet angstvallig tot een handelsbabbeltje beperken.

Zeker, van enige concrete voorbereiding van een EU-lidmaatschap is met dit handelsaccoord geen sprake; wel is het zo, dat mocht Oekraïne ooit – over vele decennia – inderdaad toch EU-lid worden, dit accoord achteraf natuurlijk als een eerste stapje in die richting beschouwd zal worden. Maar zo’n uitkomst staat op zich geenszins vast. Anders gezegd: zo’n accoord is misschien een noodzakelijke voorwaarde voor een lidmaatschap, maar een lidmaatschap niet het noodzakelijke resultaat van zo’n accoord.

Dat Porosjenko tegenover zijn kiezers een ander verhaal houdt en wel die directe relatie legt, is om zijn eigen binnenlandse positie te verstevigen en om al diegenen in eigen land die – uit scepsis inzake de Europese wil om Oekraïne te helpen – gevoelig zijn voor de Russische lokroep, te tonen dat zijn op Europa gerichte koers niet zinloos is, maar daarentegen juist loont. Toch verbaast het dat vanuit Den Haag niemand gepoogd heeft (of erin geslaagd is?) hem duidelijk te maken dat het met het oog op een door hem gewenst ‘ja’ verstandig zou zijn even zijn mond te houden. Nu bleek hij de beste bondgenoot van Thierry Baudet.

Daarbij komt dat zowel de Europese als de Nederlandse politiek de afgelopen jaren de kiezer toch wel enige reden heeft gegeven om mooie verzekeringen – ‘zo’n vaart loopt het niet’ – met het nodige wantrouwen te bejegenen. Denk alleen aan de schier eindeloze reeks holle beloftes – van ‘geen cent meer naar de Grieken’ en ‘het aantal asylzoekers gaat naar nul’ tot ‘een proefverlof voor Volkert van der G. maak ik niet mee’ – waarmee een Rutte het overlopen van zijn kiezers naar Wilders heeft trachten te voorkomen. Ongeloofwaardige beloftes uit doorzichtige electorale motieven: dat keert zich tenslotte altijd tegen je.

Ook ‘Brussel’ staat – als gevolg van allerlei abrupte koerswijzigingen – in de ogen van veel kiezers niet bepaald als betrouwbaar bekend. Frankrijk blijft ongestraft de drieprocentsnorm schenden – en hoe staat het er écht voor met dat hervormingsprogramma in Griekenland? Of dat ‘No bailout’: wat is er van die rotsvaste verzekering terecht gekomen? Dat dat uitgangspunt toch steeds weer losgelaten wordt, is niet onbegrijpelijk – maar dat dan door de kiezer aan zulke rotsvaste verzekeringen geen waarde wordt gehecht, is dat vervolgens evenmin.

Dat geldt dus in zijn ogen eveneens voor die andere spijkerharde Brusselse garantie: nee, dit associatieverdrag zal nooit, never dienen als een opmaat tot een lidmaatschap, want – zo, het hoofdargument – Oekraïne zal nog in geen decennia aan de toetredingsvoorwaarden voldoen. Dat laatste is zo – maar hoe hard zijn straks die voorwaarden, als er plots heel andere factoren in het spel komen die dan in het besluitvormingsproces zwaarder gaan wegen?

In dat opzicht zullen velen de omgang met Turkije als een veeg teken beschouwen. Jarenlang werd door Europa met reden de boot afgehouden – met Erdogan wordt Turkije steeds autocratischer – maar onder druk bleek afgelopen maanden plots alles vloeibaar te worden.

Ofschoon Ankara vandaag aan de Kopenhagencriteria minder voldoet dan ooit, heeft de vluchtelingencrisis ervoor gezorgd dat alle bezwaren tegen toetredings­onderhandelingen ijlings zijn ingeslikt. Ofschoon ik zelf niet denk dat die nu tot veel zullen leiden, is het niet vreemd dat de doorsneekiezer dan verzekeringen over eeuwig-harde toetredingseisen voor Oekraïne eenvoudigweg niet gelooft.

administrator_ebnThomas vond der Dunk – Het Ja-Kamp heeft zelf de weg voor het ‘Nee’ geplaveid
read more