Het komt niet vaak voor dat Moskou en Peking bij internationale conflicten meer gelijk hebben dan Brussel en Washington. Maar waar het de reacties op het door Hamas aangerichte bloedbad betrof, was dat bij uitzondering wèl het geval.

   Poetin: het bewijst het falen van Amerika, dat weigert op zoek te gaan naar “compromissen die voor beide kanten acceptabel zijn”. Met name de belangen van het Palestijnse volk worden genegeerd, “inclusief hun sterke wens van een eigen onafhankelijke staat”. Even afgezien van wie het zegt – zelf heeft Poetin die behoefte van Oekräine ook genegeerd – valt daar geen speld tussen te krijgen.

   Peking eveneens: “De fundamentele oplossing van het conflict ligt in het implementeren van de tweestatenoplossing en in het oprichten van een onafhankelijke Palestijnse staat”. De bozige reactie van Israël: “Als mensen worden vermoord, afgeslacht op straat, is het niet het moment om op te roepen tot een tweestatenoplossing”.

   Dat roept de vraag op, wanneer het dan wèl het moment daarvoor zou zijn.

   Wat de extreem-rechtse regering van Netanyahu betreft, is het antwoord daarop simpel: nooit. Als het ‘rustig’ zou zijn, houdt hij eveneens de boot af. Dat is ook de reden dat de eeuwige Europese oproep aan de Palestijnen om vooral geen geweld te gebruiken, vrome prietpraat is. Want wat hebben alle periodes van niet-geweld-gebruiken in het verleden opgeleverd? Alleen maar een voortzetting van de sluipende landroof door Israëlische kolonisten. “Geen geweld!” is dan de luxe van de bovenliggende partij, die belang heeft bij behoud van de status quo.

   Die Israëlische onwil is nu sterker dan ooit. Enkele regeringsleden bepleitten al een tijdje openlijk de gewelddadige verdrijving van alle Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever, en daardoor aangemoedigd zijn radicale kolonisten daar al eigenhandig mee begonnen. Zo’n tweehonderdvijftig Palestijnen zijn het afgelopen jaar al vermoord, en niet alleen de Israëlische regering, ook het Westen keek daarbij weg.

   Ja, het was niet op één dag, zoals nu bij Hamas, maar keurig gespreid over het hele jaar, dus dan valt het wat minder op. U vindt dat cynisch? Ja, dat is het ook. Er is namelijk alle reden om cynisch te zijn. Het eigen meten met twee maten is een van de redenen dat het Westen wereldwijd in een isolement is beland, en voor het actief steunen van Oekraïne elders zo weinig de handen op elkaar krijgt.

   Want de illegale Russische bezetting van de Krim en de Donbass in het afgelopen decennium heeft immers wel één volledig ongestraft gebleven precedent: de nu al meer dan een halve eeuw durende illegale bezetting van de Westelijke Jordaanoever door Israël. En de daarmee gepaard gaande onderdrukking en pogingen tot verschuiving van de etnische balans heeft dat ook. Netanyahu hoort in dit licht niet thuis in het rijtje van Zelensky, maar in dat van de erven Poetin.

   Mede dat maakt de reactie van Amerika en Europa, de Nederlandse regering inclusief, zo stupide. “Wij staan onverkort en onvoorwaardelijk achter Israël”, en: “Israël heeft het recht zich te verdedigen”.

   En de Palestijnen dan? Hebben die niet het recht te verdedigen tegen Israëlische landroof en staatsterreur? Hoe zouden wij reageren als op volslagen willekeurige gronden je grond en je huis worden afgepakt, en dat stelselmatig, jarenlang, op grote schaal? Eerst in 1948 verdreven nadat – deels met niet minder terroristische methodes, vraag het de Britten – de staat Israël was opgericht, dat ten koste van de Arabische bevolking volstroomde met joodse vluchtelingen en migranten. Dan nog eens nadat Israël in 1967 de Westelijke Jordaanoever had geannexeerd.

   Onverkorte en onvoorwaardelijke steun: dat is sowieso altijd onverstandig.  Daarmee geeft je een carte blanche, die Netanyahu en consorten maar al te graag zullen gebruiken. Zelfs Zelensky heeft die – terecht – niet gekregen, ofschoon hier de agressie wèl heel duidelijk van één kant komt.

   En laten we wel wezen: de Oekraiense reactie op de Russische barbarij is zeer beschaafd – er is nog geen Russische burger een haar gekrenkt, geen Russische stad op grote schaal beschoten, ook al is het aantal Oekraïense doden een veelvoud van het aantal Israëlische. Netanyahu daarentegen meent reeds nu een vrijbrief te hebben om de barbarij van Hamas met soortgelijke barbarij te wreken door – zoals al openlijk in zijn entourage wordt verkondigd – de Gazastrook naar het Stenen Tijdperk terug te bombarderen. Net zo min als Hamas trekt Israël zich veel van het oorlogsrecht aan.

   Een van de basisfouten van de Amerikaanse Midden-Oostenpolitiek – van een eigen serieuze Europese die uit meer dan pleisters plakken bestaat is nooit sprake – was het de facto negeren van het Palestijnse probleem, omdat dat als onoplosbaar gold. Althans: onoplosbaar, omdat het Westen nooit bereid was om Israël gewoonweg tot instemming met een oplossing te dwingen, want zelfs eentje waarbij de Palestijnen met slechts een kwart van het Heilige Land genoegen moeten nemen, is voor de thans ginds dominante zionistische zeloten al te veel.

   Het Westen richtte zich zodoende maar vooral op vredesverdragen tussen Israël en de omringende Arabische staten, in de hoop dat dat afdoende zou zijn. Dat begon in feite al onder Carter in Camp David met Egypte, en dat is – met als enig afwijkend intermezzo Clinton die Rabin en Arafat bij elkaar wist te brengen – de afgelopen tijd weer voortgezet, zowel onder Trump als nu onder Biden. Dat is natuurlijk ook veel makkelijker, want met de meeste Arabische staten, Syrië uitgezonderd, heeft Israël immers geen territoriaal conflict.

   De Palestijnen werd niets gevraagd. Hun door ieder genegeerde lot heeft Hamas nu met alle geweld weer onnegeerbaar op de kaart gezet: niet zonder ons over ons.

Thomas von der Dunk, 15 oktober 2023